Harini paramasivam
Member
ஆசிரியரின் குறிப்பு:
நான் ஹரிணி தீபி, இங்கே நான் எனது முதல் கதையான “இது உண்மைக் காதலா??” என்ற தலைப்பில் ஒரு புதிய பயணத்தைத் தொடங்குகிறேன். இது ஒரு டீன் ஏஜ் காதல் பற்றியது. இங்குள்ள எல்லோரும் ஒருவித சூழ்நிலைகளில் தங்கள் பதின்ம வயதிலேயே அன்பின் உணர்வைக் கண்டிறுப்பபீற்கள் என்று நினைக்கிறேன். இந்த கதை உங்களுடைய மகிழ்ச்சியான நினைவுகளையும் நிச்சயமாகக் கொண்டுவரும் என்று நம்புகிறேன் ... ஏதேனும் தவறு இருந்தால் தயவுசெய்து என்னை மன்னியுங்கள். கதையில் இறங்குவோம்.
இது உண்மைக் காதலா??
பகுதி 1
ஹர்ஷிதா என்ற டீன் ஏஜ் பெண் ஒரு நடுதர குடும்பத்துப் பெண். அவளது அம்மா ஜெயஸ்ரீ ஒரு இல்லத்தரசி மற்றும் அவளது அப்பா அசோக் ஒரு அரசு ஊழியர். மேலும், இவருக்கு 7 ஆம் வகுப்பு படிக்கும் அகிலன் என்ற ஒரு தம்பியும் உள்ளார். இவர்கள் பெற்றோர் காதல் திருமணமான தம்பதியர் என்பதால், ஒருவருக்கொருவர் வைத்திருக்கும் அன்பைப் பார்ப்பதன் மூலம் ஹர்ஷிதாவும், தனது திருமணமும் ஒரு காதல் திருமணமாக இருக்க விரும்புகிறாள். அவளுக்கு தேவையான அனைத்தையும் அவள் கேட்காமலேயே அவளுக்கு செய்வார்கள். அவள் படிப்பில் ஒரு சராசரியான மாணவி. அவள் ஒரு அரட்டைப் பெண் ஆனால் அவளுடைய நெருங்கிய வட்டத்திற்கு மட்டுமே. அவளுடைய நண்பர்கள், குடும்பத்தினர் அல்லது அவளுடைய இதயத்திற்கு நெருக்கமானவர்களிடம் இருக்கக்கூடிய உண்மையான அன்பிற்காக அவள் எதையும் செய்வாள். ஒரு நபரின் மனதிற்கு அடிமையாதல் என்பது மிகப்பெரிய போதை என்றும் , அந்த நபர் விட்டு வெளியேறும்போது மனதில் ஏற்படும் வளி மிகவும் வேதனையான விஷயம் என்னும் எண்ணம் உடையவள்.
கதை தொடங்குகிறது ...
ஹர்ஷிதாவும் அவளது சகோதரர் அகிலனும் தங்கள் 11 மற்றும் 7 ஆம் வகுப்பின் முதல் நாளில் காலடி எடுத்து வைக்க தயாராகின்றனர். நீண்ட விடுமுறைக்குப் பிறகு தங்கள் நண்பர்களைச் சந்திக்க அவர்கள் ஆர்வத்துடன் காத்திருக்கிறார்கள். அவர்கள் உண்ட பிறகு காலணிகளை அணிய வெளியே வந்தார்கள்.
அந்த நேரத்தில் அவள் வீட்டிற்கு எதிரே வீட்டுச் சாமான்களைக் கொண்ட ஒரு டெம்போவைப் பார்க்கிறாள். அந்த பொருட்களைப் பார்த்ததும், ஹர்ஷிதா அம்மாவை அழைத்து, “அம்மா! அவை என்ன?" என்று கேட்டாள். அவளுடைய அம்மா “யாராவது அந்த வீட்டிற்கு புதிதாக வருகிறார்கள் என்று நினைக்கிறேன் …”. என்று பதிலளித்தார்.
"அவர்கள் யார்?"
அவளுடைய ஆர்வம் அவளை அந்த வீட்டிற்கு அருகில் செல்லச் செய்கிறது, அங்கு அவள் ஹிஜாப் அணிந்த ஒரு பெண்ணைப் பார்க்கிறாள். அவர்கள் ஒரு முஸ்லீம் குடும்பம் என்பதை அறிகிறாள். அந்த பெண் தங்கள் வீட்டிற்கு அருகில் நிற்கும் ஹர்ஷிதாவைக் கவனித்தாள், அவள் ஹர்ஷிதாவைப் பார்த்து புன்னகைக்கிறாள். ஹர்ஷிதா கொஞ்சம் பதற்றமடைந்தாள், ஆனால் அவளும் அந்த சகோதரிக்கு ஒரு இனிமையான புன்னகையை அளித்து, தனது பள்ளி பேருந்தைப் பிடிக்க நிறுத்தத்திற்குச் சென்றாள்.
கோடை விடுமுறைக்குப் பிறகு அவள் தனது 5 தோழிகள் கொண்ட குழுவைச் சந்திக்கிறாள். தனது நண்பர்களைச் சந்தித்தபின் மிகுந்த மகிழ்ச்சியில் இருக்கிறாள், மேலும் அவர்களின் விடுமுறையைப் பற்றி பேசுகின்றனர், நாள் அங்கே நன்றாக முடிகிறது.
அவள் வீட்டிற்குத் திரும்பிய பிறகு, அந்த எதிர் வீட்டைக் காண்கிறாள், அங்கு ஒரு மெலிந்த 18 வயது சிறுவன் தனது புதிய வீட்டிலுள்ள பொருட்களை எடுத்து வைக்க தன் தாய்க்கு உதவிக்கொண்டிகிறான். அவள் அந்த வீட்டை ஓரிரு நிமிடங்கள் கவனிக்கிறாள், அவளுடைய அம்மா ஜெயஸ்ரீ, அவளை உள்ளே வரச் சொன்னதும் உள்ளே சென்றாள்.
நாட்கள் கடக்கின்றன ...
வழக்கமாக, ஹர்ஷிதா அதிகாலையில் படிக்கும் பழக்கத்தைக் கொண்டவள் மேலும், அதிகாலையில் படிக்கும் போது அவளை அவள் சுறுசுறுப்பாக உணர்வால். ஒரு நாள் அதிகாலையில் அவள் பால்கனியில் உட்கார்ந்து படிக்கும்போது, திடீரென்று எதிர் வீட்டின் திறப்பு வாயிலின் சத்தம் கேட்டது. அங்கே அந்த சிறுவன் தன் சுழற்சியை எடுத்துக்கொண்டு வீட்டை விட்டு வெளியேறுகிறான், ”Bye ma” என்று அம்மாவிடம் சொல்லிவிட்டு 30 நிமிடங்களுக்குப் பிறகு வீடு திரும்புகிறான்.
இது தினமும் நடக்கிறது ...
அவள் தினமும் அவனை கவனிக்க ஆரம்பித்தாள். அவன் இந்த அதிகாலையில் எங்கே செல்கிறான் என்பதை தெரிந்துக்கொள்ளவேண்டும் என்ற ஆர்வம் அவளுக்குள் ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது...
என்னவாக இருக்கும்??..
நான் ஹரிணி தீபி, இங்கே நான் எனது முதல் கதையான “இது உண்மைக் காதலா??” என்ற தலைப்பில் ஒரு புதிய பயணத்தைத் தொடங்குகிறேன். இது ஒரு டீன் ஏஜ் காதல் பற்றியது. இங்குள்ள எல்லோரும் ஒருவித சூழ்நிலைகளில் தங்கள் பதின்ம வயதிலேயே அன்பின் உணர்வைக் கண்டிறுப்பபீற்கள் என்று நினைக்கிறேன். இந்த கதை உங்களுடைய மகிழ்ச்சியான நினைவுகளையும் நிச்சயமாகக் கொண்டுவரும் என்று நம்புகிறேன் ... ஏதேனும் தவறு இருந்தால் தயவுசெய்து என்னை மன்னியுங்கள். கதையில் இறங்குவோம்.
இது உண்மைக் காதலா??
பகுதி 1
ஹர்ஷிதா என்ற டீன் ஏஜ் பெண் ஒரு நடுதர குடும்பத்துப் பெண். அவளது அம்மா ஜெயஸ்ரீ ஒரு இல்லத்தரசி மற்றும் அவளது அப்பா அசோக் ஒரு அரசு ஊழியர். மேலும், இவருக்கு 7 ஆம் வகுப்பு படிக்கும் அகிலன் என்ற ஒரு தம்பியும் உள்ளார். இவர்கள் பெற்றோர் காதல் திருமணமான தம்பதியர் என்பதால், ஒருவருக்கொருவர் வைத்திருக்கும் அன்பைப் பார்ப்பதன் மூலம் ஹர்ஷிதாவும், தனது திருமணமும் ஒரு காதல் திருமணமாக இருக்க விரும்புகிறாள். அவளுக்கு தேவையான அனைத்தையும் அவள் கேட்காமலேயே அவளுக்கு செய்வார்கள். அவள் படிப்பில் ஒரு சராசரியான மாணவி. அவள் ஒரு அரட்டைப் பெண் ஆனால் அவளுடைய நெருங்கிய வட்டத்திற்கு மட்டுமே. அவளுடைய நண்பர்கள், குடும்பத்தினர் அல்லது அவளுடைய இதயத்திற்கு நெருக்கமானவர்களிடம் இருக்கக்கூடிய உண்மையான அன்பிற்காக அவள் எதையும் செய்வாள். ஒரு நபரின் மனதிற்கு அடிமையாதல் என்பது மிகப்பெரிய போதை என்றும் , அந்த நபர் விட்டு வெளியேறும்போது மனதில் ஏற்படும் வளி மிகவும் வேதனையான விஷயம் என்னும் எண்ணம் உடையவள்.
கதை தொடங்குகிறது ...
ஹர்ஷிதாவும் அவளது சகோதரர் அகிலனும் தங்கள் 11 மற்றும் 7 ஆம் வகுப்பின் முதல் நாளில் காலடி எடுத்து வைக்க தயாராகின்றனர். நீண்ட விடுமுறைக்குப் பிறகு தங்கள் நண்பர்களைச் சந்திக்க அவர்கள் ஆர்வத்துடன் காத்திருக்கிறார்கள். அவர்கள் உண்ட பிறகு காலணிகளை அணிய வெளியே வந்தார்கள்.
அந்த நேரத்தில் அவள் வீட்டிற்கு எதிரே வீட்டுச் சாமான்களைக் கொண்ட ஒரு டெம்போவைப் பார்க்கிறாள். அந்த பொருட்களைப் பார்த்ததும், ஹர்ஷிதா அம்மாவை அழைத்து, “அம்மா! அவை என்ன?" என்று கேட்டாள். அவளுடைய அம்மா “யாராவது அந்த வீட்டிற்கு புதிதாக வருகிறார்கள் என்று நினைக்கிறேன் …”. என்று பதிலளித்தார்.
"அவர்கள் யார்?"
அவளுடைய ஆர்வம் அவளை அந்த வீட்டிற்கு அருகில் செல்லச் செய்கிறது, அங்கு அவள் ஹிஜாப் அணிந்த ஒரு பெண்ணைப் பார்க்கிறாள். அவர்கள் ஒரு முஸ்லீம் குடும்பம் என்பதை அறிகிறாள். அந்த பெண் தங்கள் வீட்டிற்கு அருகில் நிற்கும் ஹர்ஷிதாவைக் கவனித்தாள், அவள் ஹர்ஷிதாவைப் பார்த்து புன்னகைக்கிறாள். ஹர்ஷிதா கொஞ்சம் பதற்றமடைந்தாள், ஆனால் அவளும் அந்த சகோதரிக்கு ஒரு இனிமையான புன்னகையை அளித்து, தனது பள்ளி பேருந்தைப் பிடிக்க நிறுத்தத்திற்குச் சென்றாள்.
கோடை விடுமுறைக்குப் பிறகு அவள் தனது 5 தோழிகள் கொண்ட குழுவைச் சந்திக்கிறாள். தனது நண்பர்களைச் சந்தித்தபின் மிகுந்த மகிழ்ச்சியில் இருக்கிறாள், மேலும் அவர்களின் விடுமுறையைப் பற்றி பேசுகின்றனர், நாள் அங்கே நன்றாக முடிகிறது.
அவள் வீட்டிற்குத் திரும்பிய பிறகு, அந்த எதிர் வீட்டைக் காண்கிறாள், அங்கு ஒரு மெலிந்த 18 வயது சிறுவன் தனது புதிய வீட்டிலுள்ள பொருட்களை எடுத்து வைக்க தன் தாய்க்கு உதவிக்கொண்டிகிறான். அவள் அந்த வீட்டை ஓரிரு நிமிடங்கள் கவனிக்கிறாள், அவளுடைய அம்மா ஜெயஸ்ரீ, அவளை உள்ளே வரச் சொன்னதும் உள்ளே சென்றாள்.
நாட்கள் கடக்கின்றன ...
வழக்கமாக, ஹர்ஷிதா அதிகாலையில் படிக்கும் பழக்கத்தைக் கொண்டவள் மேலும், அதிகாலையில் படிக்கும் போது அவளை அவள் சுறுசுறுப்பாக உணர்வால். ஒரு நாள் அதிகாலையில் அவள் பால்கனியில் உட்கார்ந்து படிக்கும்போது, திடீரென்று எதிர் வீட்டின் திறப்பு வாயிலின் சத்தம் கேட்டது. அங்கே அந்த சிறுவன் தன் சுழற்சியை எடுத்துக்கொண்டு வீட்டை விட்டு வெளியேறுகிறான், ”Bye ma” என்று அம்மாவிடம் சொல்லிவிட்டு 30 நிமிடங்களுக்குப் பிறகு வீடு திரும்புகிறான்.
இது தினமும் நடக்கிறது ...
அவள் தினமும் அவனை கவனிக்க ஆரம்பித்தாள். அவன் இந்த அதிகாலையில் எங்கே செல்கிறான் என்பதை தெரிந்துக்கொள்ளவேண்டும் என்ற ஆர்வம் அவளுக்குள் ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது...
என்னவாக இருக்கும்??..
