“கிளம்பும் போதே கேட்கலாமா பெரியப்பா?” சுப்பு சொல்ல,
“ஆமா கோடி ரூபாய் சொத்து டீல் பேச போறீங்க. கேட்டா நடக்காது தான். போங்கடா வெட்டி பயலுகளா?” என்று டீ குடித்தார் அவர்.
சுப்பிரமணி அவரை உர்ரென்று பார்க்க, “இன்னைக்கும் டீ சுமார் தான்” என்றார் அவர் மொத்தமாக குடித்து.
“சுமாரான டீயையவே இந்த குடி குடிக்கிறார்” செல்வம் கேலியாக கேட்டபடி அவர் முன் இன்னொரு டீ, பிஸ்கெட் வைத்தான்.
தண்டபாணி பிஸ்கெட் எடுத்து டீயில் தொட்டு கொண்டவர், “டேய் சுப்பு. என்னமோ இரண்டு மூணு நாளா அவனோட அம்மா கனவுல வரா. அவனை கொஞ்சம் பார்த்து இருக்க சொல்லு” என்றார் மனிதர்.
“அப்போ கூட என் கனவுல வரமாட்டாங்க அவங்க” செல்வம் கேட்க,
தண்டபாணி பொறுமையாக சாப்பிட்டு முடித்தவர், “எப்போ நீ அவ எதிர்பார்க்கிற மாதிரி பொழைக்கிறியோ அன்னைக்கு கண்டிப்பா வருவா” என்று நேரடியாக சொன்னவர், கிளம்பிவிட்டார்.
செல்வம் அமைதியாக நிற்க, “ண்ணா உங்களுக்கு ஒரு நல்லது நடக்குதுன்னு கூட பெரியம்மா வந்திருக்கலாம். அவருக்கு சொல்ல தெரியலை” என்றான் சுப்பிரமணி.
செல்வம் தனக்குள் சிரித்து கொண்டவன், தம்பியுடன் கிளம்பினான்.
“அண்ணாச்சி. அண்ணாச்சி” என்று ஓடி வந்தான் ஒருவன்.
“என்னடா” அவர் எரிச்சலில் எரிந்து விழ,
“செல்.. செல்வம் வந்திட்டிருக்கான் அண்ணாச்சி” என்றான் அவன்.
“என். என்ன உண்மையாவா?” அண்ணாச்சி மகிழ்ந்து போனவராக முன்னால் பார்க்க, பைக் உள்ளே வந்தது.
சுப்ரமணியுடன் வந்தவனை நாராயணன் கலவையான மனதுடன் பார்த்திருந்தார். அவர் பெண்ணுக்கு இவனை பிடித்தது தெரிந்ததில் இருந்து இவருக்கு அவனை பிடிக்காமல் போய்விட்டது.
அவன் மேல் தனிப்பட்ட கோவம், வெறுப்பு எல்லாம் இல்லை. என் பெண் இவனை விட்டால் போதும் என்ற அப்பாவின் தீர்மானம் மட்டுமே இது.
ஆனாலும் இப்போது, இந்த நொடி ஏனோ அவருக்கு மனது உறுத்த தான் செய்தது. அவன் வராதது ஒருவகையில் நிம்மதியை கொடுத்திருக்க, ‘இப்போ ஏன் வந்தான்?’ என்ற கேள்வியுடன் நின்றவர் முன் வந்தான் செல்வம்.
“ஏன் லேட் செல்வா? சரி ஆரம்பிக்கலாமா?” என்று தன் ஆர்பரிப்பை கட்டுப்படுத்தியே கேட்டார் அண்ணாச்சி.
செல்வம், “சரி அண்ணாச்சி” என்றான்.
நாராயணன் அவனை ஒருமாதிரி பார்த்து நடக்க, செல்வம் மூச்சை இழுத்துவிட்டபடி அவர்களுடன் சென்றான்.
ரெஜிஸ்ட்ரேஷனுக்கு எல்லாம் தயாராக இருக்க, அடுத்த சில நிமிடங்களில் எல்லாம் முடிந்துவிட்டது.
செல்வம் சில கோடிகளுக்கு அதிபதியாகிவிட்டான்.
அண்ணாச்சி அவனை கட்டிபிடித்து வாழ்த்து சொல்ல, நாராயணன் தள்ளி சென்றுவிட்டார்.
“நாம அப்புறம் போய் அந்த சொத்தை பார்க்கலாம் செல்வா. அதுல என்ன செய்றதுன்னு யோசிக்கலாம். இப்போ வீட்டுக்கு போ” என்று எல்லாம் உடனே கிளம்பிவிட்டனர்.
செல்வம் அங்கேயே அமர்ந்து கொள்ள, “ண்ணா” என்றான் சுப்பிரமணி. ஒருமாதிரி மிரண்டு போய் இருந்தான் அவன்.
“அந்த சொத்து. அவங்க எழுதினது, அது. அதுண்ணா” என்று திக்க,
“என்ன சுப்பு? தெளிவா சொல்லு” என்றான் செல்வம்.
“ண்ணா உங்களுக்கு அது எந்த சொத்துன்னு தெரியலையா? அதான் நம்ம மெயின் ரோட்ல பெரிய கட்டிடம், பின்னாடி கூட ஏக்கர் கணக்குல இடம் இருக்குமே. அந்த சொத்துண்ணா” என்றான்.
செல்வமுமே கண்டு கொண்டான். உடன் வேறு சில கேள்விகளும்.
இவ்வளவு குறுகிய நாட்களில் ரெஜிஸ்டர் செய்ய முடியும் என்றால், யாரோ ஒரு பெரிய ஆளின் கை இருக்கிறது.
உடன் ரெஜிஸ்ட்ரேஷனுக்கு தேவையான எதுவும் அவன் இவர்களுக்கு கொடுக்கவில்லை. ஆனால் எல்லாம் தயாராக இருந்தது. சாட்சி கையெழுத்து போட்ட சுப்ரமணியும் சேர்த்து தான்.
செல்வம் எழுதும் முன் பத்திரம் வாங்கி படித்து பார்க்க, சொத்தும் நாராயணன் பேரில் இருந்து இவனுக்கு எழுதப்படவில்லை. வேறு யாரோ ஒருவர்.
அண்ணாச்சி இவனின் கேள்வியான பார்வையில், “கணக்கு பிரச்சனை வரும் செல்வா அதான்” என்றவர், அடுத்து வேகமாக எல்லாம் முடித்துவிட்டார்.
செல்வம் நினைத்திருந்தால் அங்கேயே மறுத்து கிளம்பியிருக்கலாம். ஆனாலும் நின்றான்.
சுப்பிரமணிக்கு படபடப்பு இன்னும் அடங்கவில்லை. “ண்ணா இது வேற எதுவுமோ?” என்று பயத்துடனே குரலை தாழ்த்தி கேட்டான்.
இவ்வளவு பெரிய சொத்தை தூக்கி கொடுப்பார்களா என்று அச்சம்.
“அண்ணாச்சி காலையில ஆறு மணிக்கே பேசினார் மணி, உனக்கு அது வேண்டாம்ன்னா பிரச்சனையில்லை. அதுல வருமானம் வந்ததும் சொத்தை நாராயணனுக்கே திருப்பி கொடுத்திடலாம்ன்னு சொன்னார்” என்றான் செல்வம்.
“சரி சரிண்ணா” என்றான் மணி.
அவனுக்காக மட்டுமே அந்த சமாதானம். ஆனால் செல்வத்திற்கு நிச்சயம் புரிய தான் செய்தது. இது ஏதோ வில்லங்கம் என்று.
சவாலுக்காக மட்டுமே என் பேர்க்கு சொத்து எழுதனும்ன்னு என்ன இருக்கு? செல்வம் தனக்குள் எழுந்த கேள்வியை தன்னுள்ளே அழுத்தி கொண்டான்.
அவனுக்குள்ளும் அனுமானங்களும் நிறையவே இருந்தது. அண்ணாச்சி, நாராயணன் பற்றி ஒன்றும் தெரியாதவன் இல்லையே இவன்?
ஆனால் நான் ஏன்? கை நீட்டினா நிறைய பேர் வருவாங்களே? அவனுக்கு அது தான் புரியவில்லை.
